توهم

تو پایان فصلی، تو پاییزی
من آغاز برف زمستونم
دلت لبریز اون حرفاست
که من نشنیده می دونم

بذار من بگم حرف قلبت رو
که احساست آروم نبود از قبل
تو آسوده بشکن سکوتت رو
بگو آخرین حرفتو اول

به احساست نیازی نیست اگه عشقت ترحم بود
چقد سخته بفهمی که رویاهات توهم بود
من و این زخم بی مرحم من و حسای پوشالی
از این دیوونه و حرفاش چه بی اندازه بیزاری

از این قصه بدجور آشوبم
که پایانش از اولش پیداست
نگاه تو سمت یکی دیگه ست
و اما حواست هنوز اینجاست

نمیذاری این درد کمتر شه
نمیذاری از تو دلم رد شه
میون دل و عقل فرقی هست
نمی خوام ازت حست عادت شه